ختم قرآن 212
سلام علیکم
صبح همگی به زیبایی لبخند مادر :)
" بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ یَشْرِی نَفْسَهُ ابْتِغَاءَ مَرْضَاتِ اللَّهِ ۗ وَ اللَّهُ رَءُوفٌ بِالْعِبَادِ (207) "
"
در میان مردم مومن کسانی (همچون حضرت علی(علیه السلام) ) هستند که جان خود
را برای خشنودی و رضایت خداوند فدا می‌کنند و البته خداوند هم نسبت به
چنین بندگانی بسیار مهربان است. (این آیه اشاره به «لیلة المبیت» است که حضرت علی(علیه السلام) برای دفع توطئه قتل پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) در رختخواب آن حرت خوابید و با فداکاری از ترور پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) جلوگیری کرد). (207) "
--------------
قسمتی از تفسیر این آیه در تفسیر نور:
+ ابن‌ابى‌الحدید که از علماى قرن هفتم اهل‌سنّت است، در شرح نهج‌البلاغه خود آورده است: تمام مفسّران گفته‌اند این آیه درباره على‌بن‌ابى‌طالب(علیه السلام) نازل شده است که در لیلةالمبیت در بستر رسول خدا(صلى الله علیه و آله و سلم) خوابید. و این موضوع در حدى از تواتر است که جز کافر یا دیوانه آنرا انکار نمى‌کند. «شرح نهج‌البلاغه، ج 13، ص 262»
+ مشرکانِ مکّه،
قرار گذاشتند از هر قبیله‌اى یک نفر را براى کشتن پیامبر(صلى الله علیه و
آله و سلم) انتخاب کنند و آن حضرت را دسته جمعى از بین ببرند تا بنى‌هاشم
به خونخواهى او قیام نکنند و با این عمل از دعوت پیامبر راحت شوند.
پیامبر(صلى الله علیه و آله و سلم) از نقشه آنان با خبر شد و على(علیه
السلام) براى اینکه پیامبر به سلامت از مکّه خارج شود، در بستر ایشان
خوابید و این آیه در شأن آن حضرت نازل گردید.
+ گاهى باید براى احیاى یک معروف و یا محو یک منکر، جان را تسلیم کرد. حضرت على(علیه السلام) فرمودند: کسى که در راه امر به معروف و نهى از منکر کشته شود، یکى از مصادیق این آیه است. «تفسیر صافى، ج 1، ص 241»
+ نااهل، حرفش زیباست و انسان را به تعجّب وامى‌دارد، ولى مؤمن، عملش دنیا را متعجّب مى‌کند. «مِنَ النَّاسِ مَنْ یُعْجِبُکَ قَوْلُهُ»، «مِنَ النَّاسِ مَنْ یَشْرِی نَفْسَهُ»
+ یاد ایثارگران را زنده بداریم. «مِنَ النَّاسِ مَنْ یَشْرِی»
+ پیش مرگِ اولیاى خدا شدن، یک ارزش است. «مِنَ النَّاسِ مَنْ یَشْرِی»
+ بزرگ‌ترین سود آن است که انسان بهترین متاع را که جان اوست به خالق خود بفروشد، آن هم نه براى بهشت و یا نجات از دوزخ، بلکه فقط براى کسب رضاى او. «ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللَّهِ»
+ در راه خدا، استقبال از خطر و آمادگى براى جانفشانى همچون دریافت خطر است. با توجّه به شأن نزول آیه، ستایش از کسى است که جان خود را در معرض خطر قرار داد، هرچند حادثه‌اى اتفاق نیفتاد. «مَنْ یَشْرِی نَفْسَهُ ...»
+ رأفت خداوند، بهترین پاداش است. خداوند براى هرکارى پاداشى قرار داده است، امّا در این آیه مى‌فرماید: خداوند رئوف است. «اللَّهُ رَؤُفٌ بِالْعِبادِ»
