ختم قرآن 166

سلام علیکم

صبح همگی پر از خیر و برکت :)

" بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا وَ مَاتُوا وَ هُمْ کُفَّارٌ أُولَئِکَ عَلَیْهِمْ لَعْنَةُ اللَّهِ وَ الْمَلَائِکَةِ وَ النَّاسِ أَجْمَعِینَ (161) "

" کسانی که (با کتمان کردن حقایق دینی) کافر شدند و با حال کفر (و بدون توبه) بمیرند، لعنت خدا و فرشتگان و همه مردم بر آن‌هاست. (161) "

ختم قرآن 165

سلام علیکم

صبح همگی پر از نور، نور امید به زندگی :)

" بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

إِلَّا الَّذِینَ تَابُوا وَ أَصْلَحُوا وَ بَیَّنُوا فَأُولَٰئِکَ أَتُوبُ عَلَیْهِمْ ۚ وَ أَنَا التَّوَّابُ الرَّحِیمُ (160) "

" کسانی که (کتمان کننده دین اسلام بودند، اگر) توبه کنند و (مفاسدی را که در اثر کتمان دین به وجود آمده) اصلاح کنند و (برای جبران خطاهای گذشته به حقایق اسلام اعتراف کنند و اوصاف پیامبر اسلام^{(صلی الله علیه و آله و سلم)} را) بیان کنند در این صورت خداوند توبه آنها را قبول می‌کند زیرا خداوند بسیار توبه پذیر و مهربان است. (160) "

--------------

قسمتی از تفسیر این آیه در تفسیر نور:

+ براى گناه کتمان، همچون سایر گناهان، راه توبه و بازگشت باز است. امّا توبه‌ واقعى، با پشیمانى قلبى و اصلاح عمل و بیان موارد کتمان صورت مى‌گیرد. کسى که با کتمان حقایق، به دنیاى علم، اندیشه و نسل‌ها، خیانت کرده، فقط با تبیین حقایق و بازگوئى آنهاست که مى‌تواند گذشته را جبران نماید.

+ خداوند به شیطان فرمود: «إِنَّ عَلَیْکَ لَعْنَتِی» «ص/78» لعنت من بر تو. و در آیه بعد مى‌فرماید: «عَلَیْهِمْ لَعْنَةُ اللَّهِ ...» پس کتمان کنندگان و شیطان، در یک ردیف هستند.

+ خداوند، امکان توبه و بازگشت را براى خطاکاران، در هر شرایطى فراهم نموده است. «یَلْعَنُهُمُ اللَّهُ ... إِلَّا الَّذِینَ تابُوا»

+ کتمان حقایق دینى، فساد است، زیرا به توبه کننده، فرمان اصلاح و جبران داده شده است. «تابُوا وَ أَصْلَحُوا»

+ چون در مقام تهدید و توبیخ، لعنت خداوند شامل حال کتمان کنندگان شد، در مقام مهربانى نیز کلمات «انَا» و «توّاب» و «رحیم» بکار رفته تا بگوید: من خودم با مهربانى مخصوصم، به شما باز مى‌گردم. «یَلْعَنُهُمُ اللَّهُ ... أَنَا التَّوَّابُ الرَّحِیمُ»

+ تهدید گنهکار و بشارت نیکوکار، دو رکن اساسى براى تربیت فرد و جامعه است. «یَلْعَنُهُمُ اللَّهُ ... أَنَا التَّوَّابُ الرَّحِیمُ»

+ بازگشت لطف خداوند به توبه‌کنندگان، دائمى، قطعى و همراه با محبّت است.«أَتُوبُ عَلَیْهِمْ وَ أَنَا التَّوَّابُ الرَّحِیمُ»

ختم قرآن 164

سلام علیکم

صبح همگی پر از زیبایی و رنگ زندگی  :)

" بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

إِنَّ الَّذِینَ یَکْتُمُونَ مَا أَنْزَلْنَا مِنَ الْبَیِّنَاتِ وَ الْهُدَىٰ مِنْ بَعْدِ مَا بَیَّنَّاهُ لِلنَّاسِ فِی الْکِتَابِ ۙ أُولَٰئِکَ یَلْعَنُهُمُ اللَّهُ وَ یَلْعَنُهُمُ اللَّاعِنُونَ (159) "

" (علمای یهود) کسانی هستند که در کتاب آسمانی آن‌ها (نشانه‌های حقانیت پیامبر گرامی اسلام^{(صلی الله علیه و آله و سلم)} و احکام دین اسلام)  با دلایل روشن بیان شده است اما آنان این حقیقت روشن را کتمان می‌کنند (و مجازات آنان این است که) خداوند و همه لعنت‌کنندگان بر آن‌ها لعنت می‌کنند. (159) "

--------------

قسمتی از تفسیر این آیه در تفسیر نور:

+ گرچه مورد آیه، دانشمندان یهود و نصارى هستند که حقایق تورات و انجیل را براى مردم بیان نمى‌کردند، ولى جمله‌ «یَکْتُمُونَ» که دلالت بر استمرار دارد، شامل تمام کتمان کنندگان در طول تاریخ مى‌شود. چنانکه لعنت پروردگار نیز تا ابد ادامه خواهد داشت.

+ کتمان حقّ مى‌تواند صورت‌هاى مختلفى داشته باشد، گاهى با سکوت و عدم اظهار حقّ، گاهى با توجیه و گاهى با سرگرم کردن مردم به امور جزئى و غافل ساختن آنها از مسائل اصلى است. در مواردى همانند اسرار مؤمنان یا عیوب برادران دینى، کتمان واجب یا مستحبّ است.

+ ظلم فرهنگى، بدترین ظلم‌هاست که لعنت خالق و مخلوق را به دنبال دارد. «یَکْتُمُونَ ... یَلْعَنُهُمُ اللَّهُ وَ یَلْعَنُهُمُ اللَّاعِنُونَ»

+ کتمان، حقّ ممنوع است، چه کتمان معجزات و دلائل حقّانیّت باشد؛ «الْبَیِّناتِ» و چه کتمان رهنمودها و ارشادات. «الْهُدى‌»

+ کتمان حقّ، بزرگترین گناهان است. چون مانع هدایت مردم و باقى ماندن نسل‌ها در گمراهى است. «یَلْعَنُهُمُ اللَّهُ»

+ کتمان حقّ، ظلم به دین خدا و حقّ مردم نسبت به هدایت یافتن است. لذا کتمان کنندگان حقّ را، خدا و مردم لعنت مى‌کنند. «یَلْعَنُهُمُ اللَّهُ وَ یَلْعَنُهُمُ اللَّاعِنُونَ»

+ نفرین و لعنت مردم، مؤثر است و باید از اهرم نفرت مردم براى نهى از منکر استفاده نمود. «یَلْعَنُهُمُ اللَّاعِنُونَ»

ختم قرآن 163

سلام علیکم

صبح همگی پر از انرژی مثبت و عاقبت بخیری :)

" بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

۞ إِنَّ الصَّفَا وَ الْمَرْوَةَ مِنْ شَعَائِرِ اللَّهِ ۖ فَمَنْ حَجَّ الْبَیْتَ أَوِ اعْتَمَرَ فَلَا جُنَاحَ عَلَیْهِ أَنْ یَطَّوَّفَ بِهِمَا ۚ وَ مَنْ تَطَوَّعَ خَیْرًا فَإِنَّ اللَّهَ شَاکِرٌ عَلِیمٌ (158) "

" سعی بین «صفا» و «مروه» نشانه عبادت است: (ای مسلمانان بدانید) مسلما (سعی بین دو کوه) صفا و مروه از نشانه‌های (عبادت) خداوند است، پس هرکس «حج خانه خدا» یا «عمره» به جای آورد، اشکالی ندارد که بر آن دو (کوه) نیز طواف کند و هرکس عمل خیر (و فرمان خدا) را از روی اطاعت او انجام دهد (نه به میل شخصی،) خداوند نیز از عمل او آگاه و (با دادن پاداش خوب) سپاسگزار  (و قدردان) اوست. (158) "

--------------

قسمتی از تفسیر این آیه در تفسیر نور:

+ صفا و مروه نام دو کوه در کنار مسجدالحرام است که با فاصله تقریبى 428 متر، روبروى یکدیگر قرار دارند و امروزه به صورت خیابانى سرپوشیده در آمده است. زائران خانه خدا، وظیفه دارند هفت مرتبه فاصله میان این دو کوه را طى کنند. این کار یادآور خاطره‌ى هاجر، همسر فداکار حضرت ابراهیم است که براى پیدا کردن جرعه آبى براى کودک خود اسماعیل، هفت بار فاصله این دو کوه را با اضطراب و نگرانى و بدون داشتن هیچ گونه یاور و همدمى طى کرد.

+ در عصر جاهلیّت، مشرکان در بالاى کوه صفا، بتى بنام «اساف» و بر کوه مروه، بت دیگرى بنام «نائله» نصب کرده بودند و به هنگام سعى، آن دو بت را به عنوان تبرّک، با دست مسح مى‌کردند. مسلمانان به همین جهت از سعى میان صفا ومروه کراهت داشته وفکر مى‌کردند با توجّه به سابقه قرار داشتن بت بر بالاى دو کوه، نباید سعى کنند. آیه فوق نازل شد که صفا و مروه از شعائر الهى است و اگر مردم نادان آنها را آلوده کرده‌اند، دلیل بر این نیست که مسلمانان آن را رها کنند.

+ در عمره تمتع پنج عمل واجب است: 1- احرام. 2- طواف. 3- نماز طواف. 4- سعى بین صفا ومروه. 5- کوتاه کردن مو یا ناخن. البته در عمره مفرده، طواف نساء و نماز طواف نساء نیز بر این پنج عمل اضافه مى‌شود.

+ حج علاوه بر اینها، چند عمل دیگر دارد که در جاى خود بدان اشاره شده است. به هر حال سعى بین صفا و مروه، هم در عمره مطرح است و هم در حج.

+ در آیات قبل، سخن از بلا و آزمایش بود، در این آیه نمونه‌اى از آزمایش هاجر، کودک، پدر او و سایر مسلمانان مطرح است. اثر کار خدایى و اخلاص تا آنجا پیش مى‌رود که همه‌ انبیا و اولیا، موظّف مى‌شوند به تقلید از هاجر همسر ابراهیم و با قیافه‌اى مضطرب و هروله کنان همچون او، این مسافت را هفت بار طى کنند. و این فرمان، تشکر خداوند از رنجهاى‌ حضرت هاجر است. «فَإِنَّ اللَّهَ شاکِرٌ عَلِیمٌ»

+ طواف، به معناى گردش دائره‌اى نیست، بلکه به هر حرکتى که انسان دوباره به جایگاه اوّلیّه برگردد، خواه به صورت دورى باشد یا طولى، طواف گفته مى‌شود. لذا کلمه طواف، هم در مورد طوافِ دور کعبه که حرکت دایره‌اى است گفته شده؛ «وَ لْیَطَّوَّفُوا بِالْبَیْتِ الْعَتِیقِ» «حج/29» و هم درباره حرکت طولى بین صفا ومروه آمده است.

+ توجّه خاصّ خداوند به برخى مکان‌ها یا زمان‌ها یا اشخاص، موجب مى‌شود که آنها از شعائر الهى گردند. «إِنَّ الصَّفا وَ الْمَرْوَةَ مِنْ شَعائِرِ اللَّهِ»

+ نیّت، به کارها ارزش مى‌دهد. مشرکان براى لمس بت‌ها، سعى مى‌کردند، ولى اسلام مى‌فرماید: براى رضاى خدا سعى کنید. «2» «فَلا جُناحَ عَلَیْهِ أَنْ‌یَطَّوَّفَ بِهِما»

+ اگر مراکز حقّ، توسط گروهى با خرافات آلوده شد، نباید از آن دست کشید، بلکه باید با حضور در آن مراکز، آنجا را پاک‌سازى نموده و دست گروه منحرف را از آن کوتاه کرد. «فَلا جُناحَ عَلَیْهِ أَنْ یَطَّوَّفَ بِهِما»

+ عبادت باید عاشقانه و داوطلبانه باشد. «فَمَنْ تَطَوَّعَ»

+ خداوند در برابر عبادات بندگان، شاکر است. «فَإِنَّ اللَّهَ شاکِرٌ» این تعبیر، بزرگترین لطف از جانب او نسبت به بندگان است.

ختم قرآن 162

سلام علیکم

صبح همگی پر از لبخند رضایت خدا :)

" بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

أُولَٰئِکَ عَلَیْهِمْ صَلَوَاتٌ مِنْ رَبِّهِمْ وَ رَحْمَةٌ ۖ وَ أُولَٰئِکَ هُمُ الْمُهْتَدُونَ (157) "

" صابران (در اثر صبر و تحمل و بندگی خدا) مشمول لطف و رحمت‌های ویژه خداوند واقع می‌شوند و فقط آن‌ها از هدایت یافتگان هستند. (157) "

--------------

قسمتی از تفسیر این آیه در تفسیر نور:

+ کلمه «صلوات» از واژه‌ى «صلو» به معنى ورود در نعمت ورحمت است، بر خلاف واژه‌ «صلى» که به معناى ورود در قهر و غضب است.

+ خداوند بر مؤمنانى که در مشکلات، صبر و مقاومت کرده‌اند، خود درود و صلوات مى‌فرستد؛ «صَلَواتٌ مِنْ رَبِّهِمْ» ولى درباره مؤمنان مرفّه که زکات اموالشان را مى‌پردازند، دستور مى‌دهد پیامبر(صلى الله علیه و آله و سلم) درود بفرستد. «صلّ علیهم» «توبه/103»

+ خداوند، صابران را غرق در رحمت خاصّ خود مى‌کند. «عَلَیْهِمْ صَلَواتٌ»

+ تشویق صابران از طرف خداوند، به ما مى‌آموزد که باید ایثارگران و صابران و مجاهدان، در جامعه از کرامت و احترام خاصّى برخوردار باشند. «عَلَیْهِمْ صَلَواتٌ مِنْ رَبِّهِمْ ...»

+ تشویق، از شئون ربوبیّت و لازمه تربیت است. «صَلَواتٌ مِنْ رَبِّهِمْ»

+ هدایت صابران، قطعى و مسلّم است. با آنکه در قرآن، هدایت یافتن بسیارى از انسان‌ها، تنها یک آرزو است؛ «لَعَلَّهُمْ یَهْتَدُونَ»* ولى در مورد صابران، هدایت آنان قطعى تلقّى شده است. «أُولئِکَ هُمُ الْمُهْتَدُونَ»

+  هدایت، مراحلى دارد. با اینکه گویندگانِ «إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیْهِ راجِعُونَ‌» مؤمنان و هدایت‌شدگان هستند، ولى مرحله بالاتر را بعد از صبر و دریافت صلوات و رحمت الهى کسب مى‌کنند. «أُولئِکَ هُمُ الْمُهْتَدُونَ»