ختم قرآن 218

سلام علیکم

صبح همگی به طراوت شبنم صبحگاهی :)

" بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

کَانَ النَّاسُ أُمَّةً وَاحِدَةً فَبَعَثَ اللَّهُ النَّبِیِّینَ مُبَشِّرِینَ وَ مُنْذِرِینَ وَ أَنْزَلَ مَعَهُمُ الْکِتَابَ بِالْحَقِّ لِیَحْکُمَ بَیْنَ النَّاسِ فِیمَا اخْتَلَفُوا فِیهِ ۚ وَ مَا اخْتَلَفَ فِیهِ إِلَّا الَّذِینَ أُوتُوهُ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَتْهُمُ الْبَیِّنَاتُ بَغْیًا بَیْنَهُمْ ۖ فَهَدَى اللَّهُ الَّذِینَ آمَنُوا لِمَا اخْتَلَفُوا فِیهِ مِنَ الْحَقِّ بِإِذْنِهِ ۗ وَ اللَّهُ یَهْدِی مَنْ یَشَاءُ إِلَىٰ صِرَاطٍ مُسْتَقِیمٍ (213) "

" مردم (در آغاز آفرینش) یک امت بودند (و همگی بر یک راه و روش و دارای آئینی واحد بودند و در زندگی اولیه اجتماعی خودشان وحدت داشتند اما بعدها در اثر گسترش اجتماعات مختلف بشری و کثرت انسان‌ها، خواسته‌ها و سلیقه‌ها، نیز توسعه یافت و در اثر اختلاف سلیقه‌ها، اختلافات گوناگونی به وجود آمد بنابراین برای رفع اختلافات گوناگون بشر و رسیدن انسان‌ها به تکامل،) خداوند پیامبران دینی را با قانون الهی (یعنی دین) در میان ملت‌های مخلتف قرار داد تا برای آن‌ها حکومت (دینی ایجاد) کنند و با انذار و تبشیر مردم را هدایت و اختلافات آن‌ها را برطرف کنند ولی عمده اختلاف نظرها از سوی کسانی بود که دارای کتاب آسمانی بودند (یعنی برخی عالمان دین) که در اثر حسادت، از حق منحرف شدند و با وجود دلایل روشن باز هم به اختلاف می‌پرداختند.

خداوند آن دسته از مومنانی که در اختلاف نظرها به دنبال حق بودند، با اراده خودش آن‌ها را هدایت نمود و به راستی خداوند هر که را بخواهد (و شایسته بداند) به راه مستقیم هدایت می‌کند. (213) "

--------------

قسمتی از تفسیر این آیه در تفسیر نور:

+ آنچه از این آیه استفاده مى‌شود این است که مردم در ابتدا زندگى ساده و بسیطى داشتند، ولى کم‌کم در اثر کثرت افراد و ازدیاد سلیقه‌ها، اختلافات و درگیرى‌ها پیش آمد. 

+ لازمه‌ زندگى اجتماعى، وجود قانون محکم و عادلانه‌اى است که بتواند اختلافات را حل نماید، خداوند پیامبران را براى حل اختلافات و رفع درگیرى‌ها، مبعوث نمود و کتاب‌هاى آسمانى را نازل نمود، ولى گروهى آگاهانه و از سر لجاجت، در برابر انذار و تبشیر پیامبران مقاومت کرده و خود بوجود آورنده‌ اختلافات دیگرى نیز شدند. امّا خداوند با لطف خویش افرادى که مستعد و پذیراى هدایت بودند، هدایت نمود و آنهایى که در اثر حسادت و یا ظلم مقابله مى‌کردند، به حال خود رها کرد تا کیفر خود را ببینند.

+ انتقاد قرآن، از اختلاف لجوجانه‌اى است که انسان حاضر به پذیرش داورى انبیا و قانون خداوند نباشد و گرنه اختلافى که عاقبت تسلیم عدالت شود، اشکالى ندارد. همچون اختلاف دو کفّه‌ ترازو که در حرکت‌هاى متضادّ خود، دنبال رسیدن به عدالت هستند. «فَهَدَى اللَّهُ ... لِمَا اخْتَلَفُوا فِیهِ»

+ قانون و تمدن‌هاى بشرى، قادر بر حل اختلافات نیستند. زیرا هر گروه و فردى به دنبال خواست‌هاى خود است. حل اختلافات باید از طریق قانون الهى و داورى انبیا صورت گیرد. قانونى که مصون از تحریف و خطاست و داورى که از هوا و هوس و اغراض نفسانى معصوم است. «فَبَعَثَ اللَّهُ النَّبِیِّینَ ... مَعَهُمُ الْکِتابَ»

+ بهترین راه حل اختلاف، تقویت ایمان به معاد است. انبیا براى پیشگیرى از اختلافات، از بشارت و براى درمان آن‌ها، از انذار استفاده مى‌کنند. «مُبَشِّرِینَ وَ مُنْذِرِینَ ... لِیَحْکُمَ بَیْنَ النَّاسِ»

+ خطوط کلّى اهداف انبیا یکى است. «النَّبِیِّینَ مُبَشِّرِینَ وَ مُنْذِرِینَ»

+ داورى انبیا، در چارچوب قوانین آسمانى است. «أَنْزَلَ مَعَهُمُ الْکِتابَ ... لِیَحْکُمَ»

+ یکى از وظایف انبیا، ایجاد وحدت و تفرقه‌زدایى است. «لِیَحْکُمَ ... فِیمَا اخْتَلَفُوا»

+ قضاوت همه انبیا، یک گونه است. فرمود: «لِیَحْکُمَ» ونفرمود: «لیحکموا»

+ بدترین نوع اختلاف، اختلاف آگاهانه‌اى است که بخاطر حسادت و ظلم بوجود مى‌آید. «مَا اخْتَلَفَ فِیهِ ... مِنْ بَعْدِ ما جاءَتْهُمُ الْبَیِّناتُ بَغْیاً بَیْنَهُمْ»

+ در بین مؤمنان هم اختلاف پیدا مى‌شود، ولى در پرتو ولایت خداوند، رهبرى مى‌شوند. «فَهَدَى اللَّهُ ... لِمَا اخْتَلَفُوا فِیهِ»

+ ایمان، زمینه برخوردارى از هدایت خاصّ الهى است. «فَهَدَى اللَّهُ الَّذِینَ آمَنُوا»

+ گرچه هدایت همه افراد به خواست خداوند است، ولى خواست خداوند بر اساس اختیار انسان است. «یَهْدِی مَنْ یَشاءُ»

+ صراط مستقیم، پایان دهنده اختلافات است. «اخْتَلَفُوا ... یَهْدِی ... صِراطٍ مُسْتَقِیمٍ»